Hij blijft maar productief bezig, deze Turkse gitarist die al ruim veertig jaar in Canada woont. Waar anderen de hele pandemie-periode ongeveer verlamd en werkeloos leken toe te kijken, dook de man de studio in en schonk hij ons bij het begin ervan het tweede volume van deze “Freedom in Jazz”-reeks. Zelf had ik verwacht dat hij na afloop van de Coronaperiode een nieuwe plaat zou uitbrengen met zijn Trio, maar ik heb me dus danig vergist; ook de nieuwe is een soloplaat geworden. Ik kan, nu ik die plaat een aantal keren beluisterd hebben, niet zeggen dat het me spijt dat Demir op nieuw de solotoer is opgegaan. Integendeel, want ook deze is, net als de voorganger, een erg straf werkstukje geworden.

Vijftien zelfgeschreven tracks staan er op, of eigenlijk veertien, want van “Outer Space” staan er twee versies op de plaat en die werden in meerdere sessies opgenomen: een resem sessies in mei 2022 en een reeks in september/oktober 2022. Als ik het mezelf gemakkelijk zou willen maken, zou ik mijn woorden over het vorige volume haast volledig kunnen hernemen, maar dat gaan we dus niet doen, wegens beroepstrots…

Hoe dan ook: ik kwam weer maar eens zwaar onder de indruk van de werkelijk fabelachtige techniek van Demir, die zo’n beetje achteloos de fraaiste dingen uit zijn gitaar weet te knijpen. En inderdaad, hij kan razendsnel spelen, maar hij vervalt nergens in zinloos gepriegel: de melodie blijft altijd voorop staan en de nummers hebben ongeveer hetzelfde effect als die op volume 2: het lijken ingevingen van het moment te zijn, aangestuurd of aangewakkerd door observaties, door beelden, door overpeinzingen. Waarom zou je je muziekjes anders “Tomorrow is Another Day” of “Aurora” of “Hitchhiker” noemen.

De titels doen wellicht niet zozeer terzake, het gaat om de muziek en die is, wat mij betreft, glashelder. Natuurlijk, ik heb de kans gehad de voorbije jaren om geregeld een CD van Demir te beluisteren en ik begin ’s mans muzikale idioom dus een beetje te kennen. Daar zit hem eigenlijk de enige knoop: het is niet makkelijk om een compleet instrumentale soloplaat te leren appreciëren maar wie zichzelf ertoe kan brengen die moeilijke eerste keer door te komen, die ontdekt de wondere wereld van Orhan Demir.

Een gouden tip echter: ga voor deze plaat zitten, zonder gezelschap in de buurt en zonder lees- of puzzelactiviteiten, die op je wachten. Neem er, met andere woorden, je tijd voor. De pracht die op je wacht is overdonderend !

(Dani Heyvaert)